Reisroute: Rome – Pisa – Florence/Prato – Bologna – Venetië – Verona – Milaan
Terwijl het in Nederland nog regent, loop ik rond door de historische en warme stad Rome. Als toerist ben ik snel langs een aantal bezienswaardigheden gevlogen, zoals de welbekende Trevi fontein, Domus Aurea en Vaticaanstad.
Het Colosseum is toch wel het indrukwekkendste en als je met een beetje fantasie inbeeldt hoe het er aan toeging geeft dat een sfeer van welbevlogenheid. Tenminste als je er vroeg heen gaat en je kaartjes bij de andere ingang koopt. Iets wat ik dus ook had gedaan. Eigenlijk is de kracht van Rome om dromend door de stad te lopen en je constant in een filmscène te begeven van de Romeinse tijd. Het drukke verkeer kan me eigenlijk niet deren, net als de horden toeristen. En zo vliegen drie dagen Rome dan om. De filmset is afgelopen en het wordt tijd om een andere plek te verkennen.
Bijna met rood om mijn gezicht moet ik bekennen dat de volgende bestemming Pisa zal worden. Om mijzelf dan toch gerust te stellen blijf ik daar niet slapen. Meteen is het gedaan met de voordelen van slechte spoorwegen, verrotte treinen en niet-op-tijd rijden in Italië; De trein in Rome vertrekt op tijd om na een niet al te lange rit (op tijd) aan te komen in Pisa. Hier wacht inderdaad geen sprookje maar slechts veel toeristen die zich staan te verdringen voor de 5 graden scheef staande toren. Eerlijk gezegd is het natuurlijk een prachtig gezicht en neem ik de gebruikelijke foto’s. Ik besloot om eens op mijn gemak de Pisa achter de schermen te bekijken. De brug over de Fiume Arno rivier is dan eindelijk mijn droompunt. Bij de rivier, die hier een flauwe bocht maakt langs de oude gebouwenlopen oude vrouwtjes met plastic zakjes groente en fruit. Dit maakt het beeld compleet. Geen historie, maar een klein levendig Italiaans stadje.
Snel ga ik weer naar het station om de trein naar Prato te nemen waar een aantal Couchsurfers mij opwachten. Wederom breken de Italiaanse spoorwegen records om mijn vooroordelen erover weg te nemen. Klasse! Eenmaal aangekomen bij de Couchsurfers wacht Avediz ons op en worden we voorgesteld aan alle huisgenoten. Hier heb ik mij het verrukkelijke ovengerecht lasagne mij laten smaken en heb ik genoten van alle Toscaanse groenten. Tijdens het eten praat ik met iedereen en kom ik er snel achter dat mijn biologische achtergrond wordt gewaardeerd. Allen werken ze voor een natuur en milieueducatiecentrum en een biologische groententuin. Ik werd hiervoor uitgenodigd en de volgende dag hebben we geholpen om vooral veel groente en fruit te oogsten. Altijd het goede werk. Avediz en heeft biologie en natuur en milieu in zijn hart zitten en dat vind ik zo bijzonder. Thuis aangekomen gebruiken we al het verse goeds voor de Toscaanse gerechten. Een lust voor de tong, ik kan niet anders zeggen. De avonden worden gevuld net spelletjes een het bezoeken van Prato en Florence. Beide erg mooie stadjes en voorzien van grote duomos. De foto’s zeggen genoeg. De enige vijand blijft de tijd, welke vliegt. Helaas moet ik afscheid nemen van mensen, waarmee ik een beetje het zelfde kon denken en beleven.
Opnieuw per relaxte en onvertraagde trein zet ik koers naar Bologna. Een grote studentenstad met een leuke sfeer, maar klein genoeg om binnen een dag te verkennen. Via Bologna kom ik aan in Venetië. Een prachtstad, maar natuurlijk ontdekt door meer mensen behalve ikzelf. Een goede tip: ga kamperen op het vasteland rond de baai en neem de ferry naar Venetië. En vooral: ga even naar San Marco en de hoofdstraat, maar neem heel veel tijd om minder bekende eilandjes te bezoeken. Hier lijkt de tijd stil te staan en is de rust compleet terug. Jammer genoeg is het leven hier best duur en blijf je in een op en top toeristische plek. De dagen vliegen voorbij en ik heb niet anders gedaan dan mezelf volvreten en aan zoveel lekkers in Italië. Ik geef als reden dat ik mij aanpas aan het lagere tempo en de aandacht voor voedsel in zuid-Europa.
De volgende dag besloot ik naar Verona te gaan, omdat Shakespear hier inspiratie heeft opgedaan voor zijn teksten. Als ik met de bus op weg naar het hostel begrijp ik wel waarom. Klein, knus, groene heuvels om het dal, een rustig stromende rivier en nog een aantal verloren kastelen rondom de stad; dat ís Verona! Niemand weet of Romeo en Juliet hebben bestaan, maar één ding is zeker: dat het kán is wel duidelijk. Het Juliets House, beantwoordt veel van de vragen over Shakespears gedachten voor de play. Het is alsof je Romeo and Juliet beleeft als je alles langsloopt. Het moet een goede tijd zijn geweest om te schrijven. Ik heb ook weer een schrijfmoment, maar dan in de huidige tijd. Hoe zou Shakespear dat gevonden hebben? Mijn droomplaats laat ik met pijn in het hart achter om naar Milaan te gaan.
Over Milaan kan ik kort zijn. Best een prima stad, wel groot, maar niet zo verschrikkelijk als iedereen zegt. Ja, er is inderdaad wel weinig te doen. Het beste is om van Milaan terug te vliegen. Laat dat nou precies zijn wat ik doe. Nog even snel ben ik de North Face winkel binnengelopen om vervolgens weer met aardig wat naar buiten te lopen. Met een goeie fleece vest en een wind stopper…
Iets zegt me dat een volgende koude bestemming in aantocht is. Maar waarheen? En vooral wanneer? 🙂